Mało jest takich rzeczy, które możemy uznać, że są niezmienne. Nawet prawda często z biegiem czasu staje się tylko częścią jakiejś legendy, którą tworzą....
ludzie w celu zaspokojenia własnych oczekiwań i potrzeb. W życiu powinny liczyć się tylko fakty, ale o nie jest najtrudniej, gdyż pamięć ludzka jest zawodna, a osobowość człowieka zawsze jest skłonna do manipulacji.
Ten trochę skomplikowany wstęp dotyczy tematu domu rodzinnego Edwarda Stachury, który przez niektórych w skrócie nazywany jest domem Edwarda Stachury. Moim skromnym zdaniem wszystkie te określenia są na wyrost, gdyż tyle w tym domu śladów bytności Stachury co Hamingwaya w jednej z madryckich kawiarni, w której podobno wypił kiedyś kawę.
x
Znam ten dom od wielu lat. Fotografowałem jego wnętrze i otoczenie przez lata w różnych porach roku i w różnych okolicznościach. Nie tylko dlatego, że jest to dom rodziców Stachury, bardziej dlatego, iż jest on położony w bardzo malowniczym miejscu Łazieńca. Próbowałem dostrzec jakiekolwiek ślady bytności Steda w tym domu i nie znalazłem. Jedyne co znalazłem, to wyraźne ślady pobytu jego matki i ślady jej miłości do syna.
x
Stachurę spotkałem tylko raz w życiu, było to w końcu 1978 roku, w domu jego brata Ryszarda. Siedzieliśmy w kilka osób w salonie, kiedy pojawił się Edward. Wszedł od strony tarasu i przechodząc obok salonu w którym siedzieliśmy, rzucił przez otwarte drzwi zdawkowe dzień dobry. Nawet nie wszedł i się z nami nie przywitał. Poszedł dalej do znajdującej się w końcu korytarza kuchni, gdzie znajdowała się jego bratowa.
x
x
Zapytałem jego bratanicę kto to jest? Ta, z lekką ironią wspartą machnięciem dłoni, czy też lekceważeniem odpowiedziała mi, że to jest Edek - brat ojca. O więcej nie pytałem - zrozumiałem, że jest to w rodzinie ktoś mało ważny. Siedziałem w salonie najbliżej otwartych drzwi, więc z kuchni dolatywały do mnie strzępy prowadzonej między nim a bratową rozmowy. Były to jakieś dziwne wywody filozoficzne i raczej monolog z jego strony niż dyskusja. Niewiele jednak z tego monologu słyszałem, a tym bardziej rozumiałem. Z resztą w salonie było dość głośno, słuchaliśmy jakiejś muzyki, a nasze życiowe rozterki były w tym czasie bardzo prozaiczne. Mieliśmy po dwadzieścia kilka lat i wszystko jeszcze było przed nami. Z dzisiejszej perspektywy mogę powiedzieć, że wszystko chyba wtedy już było poza Edwardem . Był taki dziwny, wyobcowany i niezrozumiany - takie sprawiał wrażenie. Był to niespełna rok przed jego tragiczną śmiercią.
x
Edward jak szybko się pojawił, tak dyskretnie po kilkunastu minutach bez słowa pożegnania zniknął. Prawdopodobnie opuścił dom drzwiami wejściowymi, które znajdowały się tuż obok kuchni. Myślę, że całe jego życie to było takie pojawianie się i znikanie. Nigdzie nie mógł zagrzać sobie miejsca, tym bardziej w domu jego rodziców. Prawdopodobnie, ale to tylko moje domysły, miał związane z tym domem złe wspomnienia.
x
Przejdę jednak do tematu tego posta, a więc samego miejsca związanego mniej czy więcej z Edwardem Stachurą. Dom należy do jego siostry Eliany Skórzyńskiej. Kilka razy w roku można zobaczyć jego wnętrze. Najlepiej zrobić to na początku września każdego roku, kiedy to odbywa się coroczna ogólnopolska impreza związana z twórczością Edwarda Stachury zwana Białą Lokomotywą. Jest to ogólnopolska impreza skupiająca miłośników jego twórczości oraz młodych poetów z całego kraju. Jest też kilka innych okazji w roku do obejrzenia tego domu. Są to dni, w których organizowane są przez Stowarzyszenie Przyjaciół Łazieńca "Cudne Manowce", wszelkie twórcze spotkania poświęcone Edwardowi Stachurze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Skomentuj, wyraź opinię - można anonimowo.