Jest jak było.

 

Kiedyś gdzieś przewinęło mi się stwierdzenie, że "najbardziej się pamięta książki...

.... z młodości, i to one kształtują naszą świadomość..". To prawda, zgadzam się z tym zdaniem. Mając dwadzieścia parę lat i dużo wolnego czasu na czytanie, wydobywałem złoto w Ameryce, błądziłem całą dobę po ulicach Dublina, byłem na procesie w pewnym bliżej nieznanym mieście, brałem udział w wojnie domowej w Hiszpanii, szukałem straconego czasu, a także byłem w wielu innych też ważnych miejscach. Z wieloma bohaterami z książek się utożsamiałem, stałem się postacią jakiejś jednej jeszcze nie napisanej książki. Wydawało mi się, że jestem mądry i  oczytany. Wydawało mi się, że mam utrwalony światopogląd. Minęło wiele lat, wciąż czytałem choć nie tak dużo jak wcześniej. Przyszedł czas, że musiałem się zmierzyć z własnymi poglądami na pewne sprawy i zadałem sobie pytanie, dlaczego dawniej czytałem akurat te książki a nie inne? Odpowiedź znalazłem dużo później, gdy w latach 90-tych zaszedłem do jakiejś księgarni. Zdałem sobie sprawę, że czytałem takie książki a nie inne, gdyż tylko takie były wtedy na półkach księgarni i  biblioteki. Nie wiązało się to bynajmniej z brakiem papieru na drukowanie innych książek. Myślałem, że tak będzie już zawsze, ale na szczęście nastała era internetu. Cieszyłem się,  że dożyłem takich czasów, że to ja mogłem  dowolnie wybierać swoje biblioteki. Po pewnym czasie okazało się, że i tu wkroczyły pieniądze i chęć zysku za wszelką cenę. Mamy XXI wiek i znów we wszystkich księgarniach, na półkach stoją książki, które "powinniśmy" czytać. Znów aktywny jest tzw.drugi obieg, aktywują się małe wydawnictwa,wielu piszących jest na cenzurowanym. Nic się nie zmieniło, a minęło tyle lat. O co tu chodzi? W tej sprytnej socjologicznej grze chodzi o to, abyśmy widzieli tylko to co wolno nam zobaczyć. Byśmy byli zamknięci w określonej przestrzeni, żebyśmy nie potrafili odróżnić, czym jest kwiat a czym  jest kamień? Z otępiałym społeczeństwem można zrobić wszystko. Nie dajmy się zamknąć w te ramy!